Δύσκολοι Καιροί Για Πρίγκηπες...

Το Motopress Racing, όταν ξεκίνησε το πρωτάθλημα Σ.Ο.Α.Μ. 2011, είχε ανακοινώσει από τις σελίδες του προηγούμενου blog του για την κατηγορία Open:

«Η κατηγορία Open δεν έχει βαθμολογικό ενδιαφέρον (σύμφωνα με την προκήρυξη των πρωταθλημάτων 2011), παρά μόνον μοιράζει επαίνους στους συμμετέχοντες σε κάθε αγώνα. Παρ' όλα αυτά, εμείς δημοσιεύουμε άτυπη βαθμολογία (την ονομάζουμε "Βαθμολογία Motopress"), γιατί στο τέλος της χρονιάς το blog μας θα τιμήσει με κάποιον τρόπο τους τρεις πρώτους αυτής της άτυπης βαθμολογίας.

Θεωρούμε άδικο να μην αναγνωρίσουμε -έστω με συμβολικό τρόπο- τους αγωνιζομένους που στηρίζουν και τιμούν εντυπωσιακά τον θεσμό των αγώνων ταχύτητας με 30 νέες συμμετοχές στον πρώτο κιόλας γύρο, γεγονός που ανέδειξε την Open στην πολυπληθέστερη κατηγορία. Ελπίζουμε και ευχόμαστε να διατηρηθεί η εικόνα έως το τέλος της φετινής διοργάνωσης. Σχετική ανακοίνωση θα κάνουμε στα μέσα της χρονιάς».

Η αλήθεια είναι ότι η δική μου λογική και η οπτική γωνία –απ’ ότι απεδείχθη κατά την διάρκεια του πρωταθλήματος- απέχει σημαντικά από αυτές των περισσοτέρων αγωνιζομένων, των παραγόντων του αθλήματος, ακόμη – ακόμη και των απλών φίλων των αγώνων ταχύτητας. Έχω διαφωνήσει σχεδόν με όλους σε δεκάδες ζητήματα. Η ενίοτε διακριτική εφαρμογή των κανονισμών, η κατηγορία Racing, η κατηγορία Open, τα track days, η θεσμική κατοχύρωση των χορηγιών, το «ράδιο αρβύλα» για σημαντικά αγωνιστικά θέματα, η ευρεία προβολή των αγώνων, τα «στεγανά» του χώρου, η αποξένωση των έμπειρων «παλαιών», η έλλειψη μηχανισμού «εκπαίδευσης» των νεοεισερχομένων στο άθλημα στην αγωνιστική συμπεριφορά εντός πίστας και στην ιστορία του σπορ είναι μερικά από αυτά.
Ο αθεράπευτος ρομαντισμός που με διέκρινε πάντα για τους αγώνες ταχύτητας μ’ έφερε κατά καιρούς αντιμέτωπο με εκδότες, δημοσιογράφους, παράγοντες, team managers, χορηγούς, αγωνιζόμενους, αναγνώστες, μηχανικούς και χίλιους δύο άλλους. Απολύθηκα, παραιτήθηκα, καταστράφηκα οικονομικά, αποχώρησα για μια δεκαετία, επανήλθα και μυαλό δεν έβαλα. Αγύριστο κεφάλι. Όπως αγύριστα κεφάλια παραμένουν και οι υπόλοιποι, αφού οι συζητήσεις – διαφωνίες μας δεν άλλαξαν, παρ’ όλο που έχουν περάσει από την πρώτη μου εμπλοκή με τον χώρο 36 ολόκληρα χρόνια. Ξεκίνησα αυτό το blog και το site (που θα «ανοίξει» μετά το τέλος του πρωταθλήματος) για να εκφράσω αυτό που έχω μέσα μου. Το έχω γράψει και άλλοτε. Η ψηφιακή τεχνολογία έδωσε την δυνατότητα να εκφράζεται δημοσίως ο κάθε πικραμένος. Ε, ένας απ’ αυτούς είμαι κι εγώ. Το βίτσιο μου δεν είναι να κριτικάρω τους πάντες και τα πάντα. Δεν είναι να τα βρίσκω όλα στραβά. Δεν διεκδικώ το αλάθητο. Μακριά από μένα αφορισμοί και το απόλυτο του «πολιτικώς ορθόν» (η ελεεινότερη επινόηση των καιρών μας). Διατυπώνω σκέψεις, απόψεις και την οπτική μου γωνία γι’ αυτό που αγαπάω και με πονάει. «Ποιος νοιάζεται για τις απόψεις σου» εύλογα θα με ρωτήσετε. Και εύλογα, με την σειρά μου, θα σας απαντήσω «αυτοί που με τιμούν με την ανάγνωση της σελίδας μου».
Η δημοσιότητα είναι μια πολύ περίεργη ιστορία, που κρύβει συνειδησιακές παγίδες και αφόρητη εξάρτηση. Λειτουργεί σαν ναρκωτικό. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την φράση ενός πολύ διάσημου (σήμερα) τηλεοπτικού προσώπου – δημοσιογράφου και καλού φίλου, ο οποίος πριν από 13 χρόνια, όταν παραιτήθηκα από την παρουσίαση της τετράωρης πρωινής δημοσιογραφικής ζώνης του Flash 961, μου είπε: «Πως θα ζήσεις χωρίς την εξουσία του μικροφώνου; Πως παραιτείσαι από κάτι που σε κάνει κοινωνικά και οικονομικά δυνατό; Έχεις τρελαθεί τελείως;». Του είχα απαντήσει: «Υπό τις δεδομένες mediaκές συνθήκες δεν έχω να πω κάτι. Και όταν δεν έχεις να πεις κάτι (ή δεν στο επιτρέπουν), καλύτερα να σιωπάς, γιατί αλλιώς γίνεσαι περίγελως μπροστά στον καθρέφτη σου».
Ο κάθε άνθρωπος έχει τον δικό του δρόμο. Την δική του πορεία. Και κανένας δεν μπορεί να την χαρακτηρίσει ορθή ή λανθασμένη. Άλλωστε, ποιος ορίζει το τι είναι σωστό ή λάθος. Η ανθρωπότητα διαρκώς θα επινοεί «κανόνες» για να περιφρουρεί τα «άλλοθί» της για τα πεπραγμένα της. Τα υπόλοιπα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις.
Επιστρέφοντας λοιπόν στο θέμα μας, ξεκίνησα αυτό το διαδικτυακό ταξίδι γιατί πιστεύω ότι έχω κάτι να πω για το θέμα που με καίει. Το αν θα γίνει αποδεκτό ή όχι δεν είναι ζήτημα δικό μου. Ούτε στόχος μου. Το ταξίδι είναι που μετράει. Και το δικαίωμα να είμαι «ιδανικός και ανάξιος» ταξιδιώτης δεν μπορεί ουδείς να μου το απαγορεύσει.
Έχω μιλήσει με αρκετούς συμμετέχοντες στην Open. Με ρωτούν γι’ αυτήν την ανακοίνωση. Είμαι σκεπτικός. Ακόμη ηχεί στ’ αυτιά μου η φωνή των «παραγόντων», που μου δήλωνε ότι η κατηγορία αυτή επινοήθηκε για να τρέξουν όλοι όσοι επιθυμούν να τρέχουν, αλλά δεν συμμετέχουν στις πρωταθληματικές κατηγορίες. Δεν τρέχουν γιατί είναι νέοι, γιατί είναι ώριμοι, γιατί οι μοτοσυκλέτες τους είναι εκτός προδιαγραφών, γιατί νιώθουν αδύναμοι να συναγωνισθούν με τους «πρωταθληματικούς», γιατί …, γιατί … Έκαστος των αγωνιζομένων στην Open δεν συμμετέχει στις θεσμοθετημένες κατηγορίες για διαφορετικό λόγο.
«Η άτυπη βαθμολογία που δημοσιεύεις και η πρόθεσή σου να τους απονείμεις τίτλο τους αποπροσανατολίζει και τους ενθαρρύνει να παραμείνουν στην κατηγορία. Η FXtreme και τα Supersport θα μαραζώσουν» επέμεινε η ως άνω φωνή. Αφήστε που έχω ακούσει τα εξ’ αμάξης στις ρούγες και τα σοκάκια για την άτυπη Motopress Racing βαθμολογία που δημοσιεύω.
Από την άλλη είναι η κατηγορία που στηρίζει όλες τις υπόλοιπες. Δεν έπεσε ποτέ κάτω των είκοσι συμμετοχών. Ανάμεσά τους, νέα παιδιά με πολύ ταλέντο και θέληση. Πώς να τους απογοητεύσεις; Είμαι διστακτικός και σκεπτικός. Προς το παρόν…