Sakis in Daytona

Ο Σάκης Βασιλόπουλος στην πίστα της Daytona, κατηγορία 200GP. Προσέξτε το VGR team αυτοκόλλητο. Οι φίλοι μένουν πάντα φίλοι. VGR team μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά...

Τελευταίος γύρος για το εθνικό (παναμερικανικό) πρωτάθλημα κλασικής μοτοσυκλέτας ήταν αυτός που διοργανώθηκε στην πασίγνωστη πίστα της Daytona από την 14η έως την 16η Οκτωβρίου. Μια πραγματική γιορτή του μοτοσυκλετισμού, που βέβαια ο όγκος της αποτελεί πονοκέφαλο για τους οργανωτές. Δύσκολο να φέρεις βόλτα 800 συν συμμετοχές, με αγώνες classic, αλλά και σύγχρονων superbikes, στριμωγμένα όλα σ’ ένα τριήμερο. Τα οργανωτικά προβλήματα δεν έλειψαν (ναι, υπάρχουν τέτοια ακόμη και στις ΗΠΑ) και ένα από τα «θύματα» των προβλημάτων αυτών υπήρξε και ο Σάκης, αφού η μια από τις δύο κατηγορίες που είχε δηλώσει συμμετοχή (Formula 250) έγινε με τρεις αναβάτες. Οι υπόλοιποι αποχώρησαν, διότι ο αγώνας ήταν προγραμματισμένος για το Σάββατο, αλλά λόγω συνωστισμού τον μετέθεσαν για την Κυριακή. Στην κλασική μοτοσυκλέτα όμως, οι περισσότεροι συμμετέχοντες είναι μεγάλοι άνθρωποι, εργαζόμενοι και για να φθάσουν στην Daytona διανύουν εκατοντάδες (ενίοτε χιλιάδες) χιλιόμετρα. Συνεπώς, αγώνας την Κυριακή σημαίνει ατελείωτο ταξίδι επιστροφής έως την Δευτέρα και αυτό δεν είναι αποδεκτό από την επαγγελματική συνείδηση του αμερικανού πολίτη.

Κατόπιν τούτου, ο Έλληνας αναβάτης επικεντρώθηκε στους δύο αγώνες της Παρασκευής και του Σαββάτου στην κατηγορία των 200GP (τις λεπτομέρειες της κατηγορίας και της μοτοσυκλέτας του Σάκη μπορείτε να βρείτε στην προηγούμενη ανάρτηση με τίτλο “Sakis the Greek guy”).
Ένα από τα κυριότερα χαρακτηριστικά της πίστας (και από τους μεγαλύτερους πονοκεφάλους μηχανικών και αναβατών) είναι το ευμετάβλητο των καιρικών συνθηκών. Η άπνοια γυρίζει απότομα σε δυνατούς ανέμους και η υψηλή θερμοκρασία σε χαμηλή. Εάν τους τετράχρονους κινητήρες τους αφήνει αδιάφορους το θέμα των θερμοκρασιών περιβάλλοντος και το ποσοστό υγρασίας, δεν συμβαίνει το ίδιο με τους δίχρονους, οι οποίοι ακροβατούν στην ισορροπία του τρόμου σε ρυθμίσεις μίγματος βενζίνης – αέρα. Όλοι όσοι έχουν ασχοληθεί ή τρέξει σε αγώνες με δίχρονα racing γνωρίζουν από πρώτο χέρι ότι από ζιγκλέρ κερδίζεις ή χάνεις τον αγώνα (ή σωριάζεσαι φαρδύς – πλατύς «τελικιασμένος» στην ευθεία από κολλημένο κινητήρα πριν καν προλάβεις την αποσύμπλεξη). Από την άλλη, το μέγεθος των ανέμων επηρεάζει άμεσα την τελική σχέση της μοτοσυκλέτας και τον τρόπο οδήγησης του αναβάτη. Και επειδή οι αγώνες κλασικής αγωνιστικής μοτοσυκλέτας δεν είναι MotoGP (για να γνωρίζουν μηχανικοί και αναβάτες με ακρίβεια δευτερολέπτου τι σκαρφίζεται ο καιρός), τα πράγματα γίνονται εξαιρετικά δύσκολα. Οι ξαφνικές αλλαγές των συνθηκών περιβάλλοντος σε τέτοιους αγώνες έχουν κοστίσει ζωές.
Ο Σάκης έχοντας κρατήσει σημειώσεις από προηγούμενες επιτυχημένες και μη εμφανίσεις του στην συγκεκριμένη πίστα, ξεκίνησε στις δοκιμές της Παρασκευής (έξι και μισή το πρωί!) με ένα προαποφασισμένο σετάρισμα. Η μοτοσυκλέτα απέδωσε όπως την ήθελε και επτά σχεδόν ώρες μετά (στη μία το μεσημέρι) στήθηκε στην έκτη σειρά της σχάρας εκκίνησης. Ο καιρός όμως είχε αλλάξει. Το μίγμα τρελάθηκε και ο κινητήρας έσβησε με το πέσιμο της σημαίας. Η σκηνή που ακολούθησε τυπικά ελληνική (τρέλα, πείσμα και … καντήλια). Ο 60χρονος αναβάτης, κατέβηκε, έσπρωξε και ξεκίνησε έναν αγώνα δίχως αύριο. Σας υπενθυμίζω ότι πέντε ημέρες νωρίτερα είχε πέσει με 150 χ.α.ω. στο Barber. Ώμοι και αυχένας λειτουργούσαν μετά δυσκολίας. Έχοντας τα δάκτυλα μονίμως στον συμπλέκτη (με τον φόβο ενός «φτωχού» κολλήματος) πέρασε κόσμο και κοσμάκη, προσπαθώντας φιλότιμα να επανακτήσει την επαφή του με την κορυφή. Τελικώς τερμάτισε πέμπτος.

Για την επόμενη ημέρα αποφάσισε να αλλάξει την τελική σχέση κατά δύο δόντια, όπως και τα ζιγκλέρ. Μπήκε στο warm up και ενθουσιάστηκε (κυρίως όταν περνούσε σαν σταματημένους στην ευθεία τα Honda 160 που μονοπωλούν την κατηγορία από τότε που επετράπη το overbore στα 200 κυβικά εκατοστά). Όταν είδε ο αλυτάρχης την απόδοσή του, τον τοποθέτησε μια σειρά μπροστά (5η) από αυτήν που είχε αποφασίσει το computer.
Ο Σάκης ξεκίνησε ιδανικά και βρέθηκε αμέσως στο γκρουπ των πέντε πρώτων (Honda) και άρχισε το κυνήγι τροχού – τροχού. Στα μέσα του πρώτου γύρου όμως ο ένας κύλινδρος σταμάτησε νε λειτουργεί και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει. Εκ των υστέρων διαπιστώθηκε ότι είχε βραχυκυκλώσει το μπουζί.
Μιλώντας με τον Βασιλόπουλο τα ξημερώματα, μου εξομολογήθηκε ότι πίστευε ακράδαντα ότι η νίκη ήταν δική του και ότι είχε αυτοπεποίθηση που περίσσευε. Στεναχωρήθηκε πολύ. Περισσότερο επιθυμούσε να ευχαριστήσει με μια νίκη του τους ανθρώπους που τον στηρίζουν με την καρδιά τους. Το ποιοι είναι αυτοί και πως ακριβώς τον στηρίζουν θα το αναλύσουμε σε επόμενη ανάρτηση και θα διαπιστώσετε γιατί είμαστε σε νοοτροπία αιώνες πίσω.
Το 2011 θα κλείσει αγωνιστικά για τον Σάκη στις 2 και 3 Δεκεμβρίου, κοντά στο σπίτι του, στην πίστα Homestead – Miami Speedway με έναν τοπικό αγώνα (Florida) που γίνεται στην μνήμη ενός αναβάτη (φίλου του Σάκη) που σκοτώθηκε στην πίστα. Λεπτομέρειες θα σας δώσω τις παραμονές του αγώνα.