Εάν έγραφα το μοτοσυκλετιστικό βιογραφικό του σημείωμα δεν θα μου έφτανε ένα ολόκληρο βιβλίο. Αναδημοσιεύω μια φωτοϊστορία που είχα γράψει στο περιοδικό που εξέδιδα (Motopress) πριν από 17 χρόνια (Ιούνιος 1994). Στο ίδιο τεύχος είχα δημοσιεύσει και μια τρισέλιδη συνέντευξή του. Τώρα που την διαβάζω μου δημιουργεί την εντύπωση ότι πήρα την συνέντευξη χθες το απόγευμα. Ή δεν έχουν αλλάξει τα πράγματα από τότε ή ο Στέλιος έβλεπε 20 χρόνια αργότερα.
Όπως πάντα αιρετικός και με διαφορετική από τους υπολοίπους εμπλεκομένους με τους αγώνες άποψη, ο Στέλιος αν μη τι άλλο έχει λόγο και είναι απόλυτα σεβαστός. Έκλεψα από το bikenet ένα παλιό κείμενό του, που απαντά σε όλους εκείνους που γκρινιάζουν και μιζεριάζουν για την ελληνική αγωνιστική πραγματικότητα. Γι' αυτούς που θεωρούν σχεδόν αδύνατο να εμπλακούν αγωνιστικά στους αγώνες ταχύτητας:
Μετέχω στους επίσημους αγώνες 27 συμπληρωμένα χρόνια και σε αυτούς της ταχύτητας συμπληρώνω (σε ένα μήνα) τα είκοσι. Και έχω φτάσει να λέω ότι βαρέθηκα να ακούω, ειδικά στην ταχύτητα, πως: "οι αγώνες είναι ακριβοί", "χωρίς χορηγό δεν γίνεται", "δεν έχω λεφτά" κ.λπ. (τα ξαναδιαβάζω αυτά στο post για τον πρόσφατο αγώνα στις Σέρρες).
Δεν τα κατανοώ τα παραπάνω (μην βιαστείτε να θυμώσετε) για μια σειρά από λόγους, που με κάνουν να τα θεωρώ υπεκφυγές ή αν θέλετε, συγκάλυψη οκνηρίας (πάλι μην βιαστείτε να εκνευριστείτε).
Θα ξεκινήσω θυμίζοντας ότι ο Doohan, όταν τον ρώτησαν: «έχεις πάρα πολλά προβλήματα από τραυματισμούς, αλλά ποτέ δεν παραπονέθηκες. Γιατί;», απήντησε: «όταν μπαίνω σε έναν αγώνα, ξέρω ότι έχω τραυματισμούς. Το ξέρω από πριν. Το να πω μετά ότι δεν έφερα το αποτέλεσμα γιατί ήμουν τραυματίας, είναι ανόητο. Αφού το ήξερα από πριν». Με τον ίδιο τρόπο, όλοι ξέρουμε ότι ο μηχανοκίνητος αθλητισμός είναι ακριβός, τουλάχιστον σε εξοπλισμό γιατί σε προετοιμασία είναι πάμφθηνος (πάλι μην βιάζεστε). Στο πινγκ – πονγκ, με μια ρακέτα, 2-3 μπαλάκια και ένα ζευγάρι παπούτσια που όλοι έχουν, καθάρισες. Ε, λοιπόν τα μηχανοκίνητα είναι ακριβότερα από το πινγκ πονγκ. Τελεία. Μας αρέσει ή όχι. Αν μας αρέσει, πρέπει να μας αρέσει όπως είναι. Πακέτο.
Σε σχέση δε με άλλα αθλήματα, δεν είναι τόσο ακριβό όσο όλοι μας δηλώνουμε. Μια μοτοσυκλέτα η οποία μπορεί να διεκδικήσει θέση σε πρωτάθλημα κοστίζει όσο ένα, απλά καλό, αγωνιστικό ποδήλατο, όπου εκεί η προετοιμασία κοστίζει, ουσιαστικά, παραπάνω !!!.
Δεν είμαι τρελός, αλλά ένα 125 Racing 5ετίας κοστίζει περί τα 4000€ (όσο το ποδήλατο που λέγαμε), ενώ αν κάποιος αφιερώσει τις ώρες που χαλάει ένας ποδηλάτης ημερησίως σε προπόνηση, δουλεύοντας οπουδήποτε (delivery, σερβιτόρος κ.λπ.) θα βγάλει τα έξοδα συμμετοχής και προετοιμασίας, με το παραπάνω.
Το δεύτερο ισχύει γενικώς και για συμμετοχή σε άλλη κατηγορία, υπολογίστε το (γνωστός πρωταθλητής των 125 έτρεχε σε 2 αγώνες με τα ίδια λάστιχα). Και φυσικά εννοώ προετοιμασία που θα σε φέρει σε κάποια διάκριση τέτοια ώστε να βρεις κάποια, μικρή αρχικά, υποστήριξη.
Τιιιι, θα μου πείτε,125 Racing;;; Μα εγώ θέλω γκάζια, θέλω μηχανάκι «τούμπανο» που αν το έχω, γίνομαι πρώτη μούρη στην καφετέρια των 5€ ο freddocino. Καφετέρια και αθλητισμός, δεν παίζει. Δεύτερη τελεία. Έχετε δει καταξιωμένο, εν ενεργεία, ποδηλάτη, κολυμβητή, τριπλουνίστα, αθλητή της ενόργανης, σε καφετέρια;;;; Και λεφτά να έχει, δεν έχει χρόνο. Αν έχει τέτοιο χρόνο (για καφετέρια), δεν κάνει σοβαρό αθλητισμό. Τρίτη τελεία.
Αλλά και μηχανάκι «τούμπανο» σε ηλικία για πρωταθλητισμό, χωρίς μπαμπά με SLK και μαμά με Α160, πάλι δεν παίζει. Τέταρτη τελεία.
Ναι, ρε μεγάλε, αλλά με το 125 Racing πως θα πάω στο σχολείο, στο φροντιστήριο, στο σινεμά, για μπάνιο το καλοκαίρι κ.λπ.;;; Απλό, με τα πόδια ή με το ποδήλατο που σου χάρισαν μόλις μπήκες στο γυμνάσιο. Θα βάλεις έτσι στον κουμπαρά το 1,5 € των εισιτηρίων που θα σου αποφέρουν την βενζίνη του αγώνα. Αθλητισμός σημαίνει θυσίες. Πέμπτη τελεία.
Για σινεμά, ούτε λόγος, έτσι και αλλιώς, το βράδυ εκείνη την ώρα, πηγαίνεις για τρέξιμο και γυμναστική, για να φτιάξεις ανάσα και αντοχή, ώστε να αντέξεις τους 19 γύρους του αγώνα σε οριακό για σένα ρυθμό (όπως έχουν κάνει πολλοί στο παρελθόν). Για να νιώθεις «ταύρος» και να ξέρεις ότι αν το παρακάνεις και βγεις στα χόρτα, θα το κρατήσεις, θα βάλεις χέρια - πόδια κάτω και θα σωθείς για να συνεχίσεις. Όπως έκανε ο καταπληκτικός Στρατάς προχθές στις Σέρρες. Αυτά τις μισές ημέρες την βδομάδα, γιατί τις άλλες μισές, τα βράδια, λύνεις-δένεις το μηχανάκι για τον επόμενο αγώνα. Στην αυλή του σπιτιού, στο γκαράζ του γείτονα, ακόμα και στο πίσω μπαλκόνι όπου το ανέβασες με την βοήθεια του αδελφού σου, που σε βρίζει για την ανωμαλία σου. Φυσικά όλα αυτά εν αγνοία του μπαμπά, γιατί αν το μάθει, θα σου κόψει τελείως το όποιο, μηδαμινό χαρτζιλίκι «αφού το χαλάς σε βλακείες».
Καλά ρε φίλε, αλλά ένας μεγαλόσωμος σαν τον Στρατά, πώς θα μπει στα 125; Σωστό, δύσκολο, με τα ίδια με τα παραπάνω λεφτά αγοράζεις ένα 600άρι (ανεβαίνει και αυτό σε μπαλκόνι, πιστέψτε με…) πενταετίας από αγωνιζόμενο και αν με αυτό μπεις στην 10άδα – 12άδα (πριν γελάσετε ειρωνικά, μπείτε στο site της ΛΑΜΣ και δείτε πόσο «γύριζαν» τα «μέτρια» 600άρια, προ 5-6 ετών, και μάλιστα με λάστιχα του τότε) όλο κάποια παραπάνω βοήθεια θα βρεις με την οποία θα πας λίγο παραπάνω, θα βρεις και άλλη βοήθεια και θα ανέβεις λίγο ακόμα κ.ο.κ.
Καλά, και εγώ που δυσκολεύομαι, δεν έχω χρόνο ούτε για σερβιτοριλίκια, τι θα κάνω;;;
Εσύ φίλε μου, θα απολαμβάνεις την χαρά της συμμετοχής, του «αγωνίζεσθαι», την διερεύνηση των προσωπικών σου ορίων, όποτε και άμα μπορείς. Προ δύο εβδομάδων έτρεξα σε αγώνα ΜΧ, κατηγορία ΟΡΕΝ (κατηγορία χωρίς καμία αίγλη) με 56 συμμετοχές, όπου έτρεξαν οι 40 !! (οι υπόλοιποι 16 έτρεξαν στο τέλος, μόνοι τους σε mini-αγώνα μη προκριθέντων). Λέτε οι περισσότεροι από αυτούς να μην ήξεραν ότι «δεν έχουν στον ήλιο μοίρα;», Αρκετοί δε από αυτούς είχαν μηχανάκια πενταετίας και λάστιχα φαγωμένα. Δεν είδαν το όνομα τους πουθενά, ούτε καν σε ένα φόρουμ (ακόμα και το επίσημο site της "Αρχής" τους αγνόησε και δεν έβαλε τα αποτελέσματα των "μη προκριθέντων").
Αλλά εκείνη την Κυριακή ίσως και την Δευτέρα, έπεσαν για ύπνο με την πλάτη και τα χέρια πιασμένα από μια γλυκιά κούραση. Μάλλον είχαν δε και ένα χαμόγελο στα χείλη ονειρευόμενοι: «στο επόμενο αγώνα, με παραπάνω προπόνηση θα πηδήξω όλο το τραπέζι και θα προκριθώ!!»
Θα μου πείτε γιατί τα γράφω όλα αυτά.
Ο Στέλιος χθες έκλεισε 30 χρόνια εμπλοκής του με τους αγώνες μοτοσυκλέτας. Και ήθελε να το γιορτάσει. Με τι άλλο; Με μια ακόμη συμμετοχή του σε αγώνα. Παρ’ όλο που «μετράει» δεκάδες τραυματισμούς (ο τελευταίος ήταν σοβαρότατος και του άφησε «κουσούρια»), παρ’ όλο που είναι 49 ετών, ο «Στελάρας» έτρεξε στην Open της Μεγαλόπολης. Έκανε πρώτο χρόνο στις δοκιμές. Λίγο αργότερα μπήκε στο πρώτο σκέλος της κατηγορίας. Και κέρδισε τον αγώνα. Την επομένη μπήκε στο δεύτερο σκέλος και ξανακέρδισε. Έτσι απλά.
Χρόνια Πολλά Στέλιο. Έτσι κι αλλιώς δεν έχω την ευκαιρία να σου ευχηθώ σε κάτι άλλο. Τα μόνα γενέθλια που γιορτάζεις είναι γενέθλια που έχουν σχέση με την μοτοσυκλετιστική ζωή σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια: