Απόκληρο Με Είπες Μια Φορά

Τα Racing τραβάνε τον δικό τους μοναχικό δρόμο. Τα έγραψα και στον προηγούμενο αγώνα. Πως το τραγουδούσε ο Βαγγέλης Γερμανός τότε; «Απόκληρο με είπες μια φορά». Δεν φθάνει ότι κάθε τρεις και λίγο τα βγάζει στην σέντρα η ίδια τους η οικογένειά (τι ώρα θα ξεκινήσουν, πότε θα κάνουν δοκιμές για να μην διαταραχτεί το πρόγραμμα των μεταμοντέρνων τετράχρονων δεινοσαύρων), αποτελώντας ένα μόνιμο σημείο τριβής και συζήτησης μεταξύ μερικών εκ των συναδέλφων τους, έχουν και τα μέσα παραπληροφόρησης που πότε τα κατακεραυνώνουν ως οργανωτικό πρόβλημα της προκήρυξης με αδιάφορη θέαση ή τα «πεθαίνουν» πρόωρα. Όταν αντιλαμβάνεται το διαδίκτυο ότι τα racing ψοφάνε για στοργή, τους κάνει ακριβώς αυτό. Τα ψοφάει. Πόσο μάλλον όταν τα βέλη εκπορεύονται από αυτόν που έχει αναλάβει χορηγός επικοινωνίας του πρωταθλήματος. Με έκπληξη διάβασαν οι μπαρουτοκαπνισμένοι (σε πείσμα των καιρών) δίχρονοι ότι το 2011 είναι η τελευταία τους χρονιά στο ελληνικό πρωτάθλημα. Ούτε αυτό δεν γνωρίζουν οι επιτυχημένοι και έγκυροι συντάκτες τους: για να καταργηθεί μια κατηγορία, θα πρέπει να ανακοινωθεί δύο χρόνια νωρίτερα. Έχουν δίκιο οι κρατούντες ιστότοποι όταν γράφουν ότι τα προβλήματα και η ενημέρωση των φίλων του σπορ τους απασχολούν. Το γεγονός ότι τα έκαναν θάλασσα και πάμε για έρημος αποδεικνύει ότι πράγματι ασχολήθηκαν. Τι τα θες καημένε; Έτσι κι αλλιώς τον δικό τους ρεαλισμό πάντα διεκπεραίωνε ο κυνισμός.
Η μικρή αυτή –αλλά τόσο δεμένη- οικογένεια έχει όνομα και επώνυμο: Βασίλης Ρούσσης, Κωνσταντίνος Λεφέβρ, Μάριος Πέτρου, Ανδρέας Λεφέβρ, Στράτος Χρονόπουλος, Λάμπρος Τσώκος, Γιώργος Κίτσος και ο πατέρας όλων Γρηγόρης Χρονόπουλος (που δεν δίστασε στα 58 του χρόνια να μπει με το 125 του γιού του για να ενισχύσει την κατηγορία. Και όταν έπεσε στις δοκιμές του Σαββάτου, μετά από μερικά λεπτά ήταν στα paddocks και πριν προλάβει να βγάλει την φόρμα όρμησε στο Honda και το «έγδυσε» εν ριπή οφθαλμού, για να προλάβει το επόμενο σκέλος των χρονομετρημένων).
Μπορώ να γράφω ώρες γι’ αυτούς τους ανθρώπους, αλλά θα το κάνω άλλη στιγμή. Σήμερα, άλλο ένα πρωτάθλημα τελειώνει. Από αύριο έχουμε να πούμε πολλά. Οι φωτογραφίες που δημοσιεύω δεν είναι «ρεπορτάζ». Μακριά από εμένα αυτές οι βαρύγδουπες έννοιες. Είναι ένας μικρός φόρος τιμής σε ανθρώπους που έχουν λοιδορηθεί όσο λίγοι και σε ανθρώπους που έχουν μια διαφορετική αισθητική για το τι πραγματικά είναι αγώνες ταχύτητας.
Και επειδή ονομάζομαι Τζαννής Χαλκούσης -έχοντας την ευθύνη των όσων γράφω- σας δηλώνω για άλλη μια φορά ότι δεν είμαι αντικειμενικός, το blog μου είναι τελευταίο σε αναγνωσιμότητα, δεν πουλάω εγκυρότητα και αποκλειστικότητες. Εδώ, διαβάζετε σκέψεις καρδιάς και πραγματικής έγνοιας για τους αγώνες και τους ανθρώπους τους. Όπως νιώθω έτσι γράφω, χωρίς ισορροπίες και εξαρτήσεις. Όταν αγαπάω παθιάζομαι. Και όταν παθιάζομαι εκτίθεμαι. Και το ότι εκτίθεμαι με αφήνει παγερά αδιάφορο, γιατί δεν δίνω λογαριασμό σε κανέναν.
Αυτό το μικρό παραλήρημα σκέψεων είναι αφιερωμένο με πολύ αγάπη και εκτίμηση στα παιδιά των racing και στον πατέρα αγωνιζομένου (άλλης κατηγορίας) που με βρήκε από μόνος του στα Μέγαρα για να μου διατυπώσει δυό λόγια αγάπης και συμπαράστασης. Έτσι απλά. Τι να τις κάνω τις διακρίσεις και τα πρώτα νούμερα. Αυτό μου αρκεί.

Οικογένεια Χρονόπουλοι. Το 250 (5) του γιού Στράτου έτοιμο για το επόμενο session. Στην πορεία τίναξε μπουζόνια κυλίνδρου και ο πατέρας Γρηγόρης (41) εκτός του ότι είχε να μαζέψει το 125 από την πτώση, στην συνέχεια έφυγε τρέχοντας για να φέρει άλλο κύλινδρο για το 250.

Γιώργος Κίτσος. Πτώση στην Κ8 και "τώρα τρέχουμε". Καλόγηρος (ο μηχανικός) σαν χταπόδι, ο Γιώργος στα πλυσίματα και στο επόμενο session ετοιμοπόλεμος.

Ανδρέας Λεφέβρ. Διαρκής αναζήτηση για καλύτερες ρυθμίσεις, με την υγρασία 75% να βασανίζει τους δίχρονους ευαίσθητους κινητήρες.

Μάριος Πέτρου και Κωνσταντίνος Λεφέβρ. Όλοι μια οικογένεια κάτω από την τέντα του Ανδρέα.

Βασίλης Ρούσσης. Ο στρόφαλος που παρέδωσε το πνεύμα, το άρον - άρον φόρτωμα και το ξενύχτι της επισκευής για να είναι παρών στην αυριανή εκκίνηση έστω και τελευταίος.

Λάμπρος Τσώκος. Η ομάδα που όταν συμμετέχει κάνει τα πράγματα ενδιαφέροντα, κινούμενος στους ρυθμούς του Γιώργου Κίτσου. Οι κουβέρτες βγαίνουν για άλλο ένα κυνήγι του δέκατου του δευτερολέπτου που λείπει.