Διήμερο Πήγαινε - Έλα στα Μέγαρα

Δύο track days είχαμε το Σαββατοκύριακο που πέρασε στην πίστα των Μεγάρων. Το πρώτο οργανώθηκε το Σάββατο από το Halaris Bikes Center και την Κυριακή από το Extreme Track Days. Και τις δύο ημέρες υπήρξε παρουσία αγωνιζομένων, οι οποίοι –εν όψει του αγώνα στις Σέρρες την ερχόμενη Κυριακή- προπονήθηκαν και δοκίμασαν κάποιες βελτιώσεις στις μοτοσυκλέτες τους.
Το Σάββατο είδα τον έναν από τους γιατρούς μας, τον Διονύση Αχτύπη παρέα με τον Βασίλη Γερακίτη και τον Λευτέρη Πίππο με την ομάδα του (Goulas – KTM Racing Team).
Ο Διονύσης με τον Βασίλη έκαναν αρκετούς γύρους σε sessions κατά την διάρκεια της ημέρας και σε κάποιες χρονικές περιόδους οι χρόνοι τους ήταν εξαιρετικοί. Τα δύο BMW ακούγονται θαυμάσια και έχω την αίσθηση ότι οι δύο αναβάτες έφυγαν ικανοποιημένοι και από την απόδοσή τους και από τις ρυθμίσεις των αναρτήσεών τους (που αποτελούν και τα x-files στην πίστα των Μεγάρων).
Ο Λευτέρης είχε πολλά κέφια, έχει ξεπεράσει πλήρως τον τραυματισμό του και γύριζε σαν δαιμονισμένος όλη την ημέρα στην πίστα. Τα πολλά του κέφια και το χαμόγελο έως τ’ αυτιά μάλλον δηλώνουν ότι αρχίζει να νιώθει άνετα με το ΚΤΜ και έχει προσαρμοσθεί στις ανάγκες της κατηγορίας. Ο Γούλας με το βροντερό γέλιο του αναστάτωνε τον κόσμο, όσο ο μικρός οργίαζε στην πίστα.
Η Iron Team για άλλη μια φορά έδωσε μαθήματα ορθής οργάνωσης, υλοποίησης προγράμματος και ετοιμότητας. Μ’ αυτούς τους τύπους έχεις την αίσθηση ότι το οποιοδήποτε event έχουν αναλάβει εξελίσσεται με αυτόματο πιλότο. Ό,τι και να στραβώσει αντιμετωπίζεται πάραυτα, με υπευθυνότητα και με τον λιγότερο δυνατό σαματά. Δώδεκα διπλωματούχοι (σε επίπεδα παγκοσμίου) κριτές «φρουρούσαν» τα Κ και τις εισόδους – εξόδους της πίστας, φρόντισαν την πιστή εφαρμογή του προγράμματος και διασφάλισαν την ομαλή και ασφαλή ροή των sessions σε έκτακτα περιστατικά. Είχα την ευκαιρία να μιλήσω αρκετά με τον Παναγιώτη Σιδέρη και να ακούσω εξαιρετικά ενδιαφέρουσες πληροφορίες και ιδέες (δεδομένης της μοναδικής εμπειρίας του). Όσοι είναι νέοι στους αγώνες καλό θα ήταν να επισκεφθούν το site του Iron Team (www.ironteam.gr) και να διαβάσουν τα πεπραγμένα της ομάδας τους στην στήλη Profile. Τα όσα έχουν επιτύχει έως σήμερα οι άνθρωποι αυτοί δικαιώνουν αιρετικές φωνές σαν την δική μου, που έχω κουραστεί να γκαρίζω ότι έχουμε την δυνατότητα να δημιουργήσουμε θαύματα. Αρκεί να το θέλουμε.
Μόνη σκιά της ημέρας (λίγο πριν λήξει το track day) ο τραυματισμός του Ντίνου Πετρή (Marketing και Sales Manager στον τομέα των ελαστικών μοτοσυκλέτας της Michelin). Λεπτομέρειες μπορείτε να διαβάσετε σε άρθρο που ακολουθεί.
Την Κυριακή είχαμε το Extreme Track day του Σωτήρη Ζαφειρόπουλου. Η παρουσία των αγωνιζομένων ήταν μεγαλύτερη. Είδα την ομάδα του Jawakia και τον αναβάτη της Κώστα Πολίτη, τον Στράτο Χρονόπουλο (όπως πάντα μαζί με τον πατέρα του Γρηγόρη –παλιά δόξα των 250 Racing), τον Ανδρέα Ψυχογυιό (σε ειδική αποστολή) και μερικούς αναβάτες της Open: τον Δημήτρη Τασσόπουλο (περαστικό για διαδικαστική δουλειά), τον Γιώργο Κοντοστάνο και τον Γιάννη Φερρού παρέα με τον Γιώργο Λούβαρη. Εάν ξεχνώ κάποιον, παρακαλώ συγχωρέστε με. Είμαι και γέρος άνθρωπος...
Ο Στράτος Χρονόπουλος έφυγε νωρίς, διότι στους πρώτους γύρους παρουσίασε βλάβη το κιβώτιο ταχυτήτων του 250. Δεδομένου ότι την Πέμπτη πρέπει να ξεκινήσουν το ταξίδι για τις Σέρρες, τα μάζεψαν άρον – άρον για να προλάβουν την απαραίτητη επισκευή.
Είδα έναν ικανοποιημένο Κώστα Πολίτη να γυρίζει χαλαρός, απλωμένος και εξαιρετικά γρήγορος. Υπήρξαν κάποιες απαραίτητες μικροεπεμβάσεις σε ρυθμίσεις της μοτοσυκλέτας του και έχω την αίσθηση ότι λύθηκαν προβλήματα που υπήρχαν στον πρόσφατο αγώνα των Μεγάρων. Πάντως, ως προσωπικό σχόλιο, επισημαίνω ότι αυτό που με εντυπωσιάζει με την ομάδα του Jawakia είναι η απίστευτη ηρεμία που επικρατεί στο box της, η χαμηλών τόνων και ψύχραιμη επικοινωνία των μελών της και η πολύ σκέψη πριν την όποια πρακτική διαδικασία. Το αναφέρω ως γεγονός, διότι συχνά παρατηρώ τρελαμένους τεχνικούς (και μη), λουσμένους στον ιδρώτα και κραυγάζοντες, να κυνηγούν αλαφιασμένοι την ουρά τους με τα γερμανοπολύγωνα στα χέρια (φαινόμενο προηγούμενων δεκαετιών, που ατυχώς παρουσιάζεται και στις μέρες μας).
Δεν μου το βγάζετε από το μυαλό ότι σύντομα θα ξαναδούμε τον Ανδρέα Ψυχογυιό στις πίστες. Δεν ξέρω αν θα το πράξει σε κάποια κατηγορία της τετράχρονης υστερίας των ημερών μας ή στα ιστορικά δίχρονα racing (πάντα επιμένω ρομαντικά)... Πάντως, για άλλη μια φορά απέδειξε την Κυριακή ότι οι χρόνοι του πρωταγωνιστούν, παρ’ όλο που έχει αποσυρθεί εδώ και καιρό. Ένας από τους λόγους, άλλως τε, που έχω αποφασίσει να παρακολουθώ κάποια track days είναι για να βγάζω ειδήσεις από το δικό μου χρονόμετρο, όταν η απλή και χαλαρή εξάσκηση στην πίστα ρέει (παρακολουθώ όχι μόνον παλιούς, που φροντίζουν να παραμένουν σε φόρμα –δια παν ενδεχόμενον- αλλά και νέους, άγνωστους ακόμη, αναβάτες που συμμετέχουν σε sessions και δεν έχουν εμπλακεί στους αγώνες ταχύτητας. Ήδη έχω εντοπίσει ενδιαφέρουσες περιπτώσεις). Να συμπληρώσω εδώ ότι ο Ανδρέας προετοιμάζει για την επόμενη χρονιά (εάν έχουμε επιβιώσει από τις ανοησίες της παρούσας κυβέρνησής μας) ένα εξαιρετικό ταλέντο, που θα κάνει το ντεμπούτο του στην Open (ή όποια -τέλος πάντων- θα είναι η κατηγορία για τους πρωτοεμφανιζόμενους). Και εδώ οφείλω να δώσω τα εύσημα στον Ψυχογυιό, γιατί είναι ένας από τους ελάχιστους εμπλεκόμενους με τους αγώνες, που ασχολείται διαρκώς με την ανάδειξη και βελτίωση νέων οδηγών. Το πόσοι νέοι έχουν περάσει από το «πράσινο τραίνο» (όπως αποκαλώ το τεραστίων διαστάσεων φορτηγό του) και βρήκαν ένα χέρι βοήθειας, μια συμβουλή, τεχνική υποστήριξη στο είδος του (χωρίς αντίτιμο), ακόμη και παρηγοριά κάποιες φορές, δεν περιγράφεται. Ο Ανδρέας έχει περάσει πολλά στην αγωνιστική του ζωή, έχει κάνει λάθη (όπως όλοι μας), έχει πάθει και έχει μάθει. Αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει είναι ότι έχει μνήμη. Δεν ξέχασε ποτέ από πού ξεκίνησε, δεν ξέχασε ποιος είναι και φροντίζει την εμπειρία του να την μεταδίδει στους νέους και διψασμένους αναβάτες (όπως ήταν κι αυτός κάποτε).
Ομολογώ ότι με εντυπωσίασε ο ρυθμός του Γιάννη Φερρού και η θετική ενέργεια που ξεπηδούσε από το box του με τον Γιώργο Λούβαρη και τους φίλους τους που προσπαθούσαν να βοηθήσουν. Αυτούς έπρεπε να δείχνει ο Θέμης Γεωργαντάς στην περίφημη διαφήμισή του για την θετική ενέργεια. Πιστεύω ότι οι δύο αυτοί αναβάτες θα τα πάνε πολύ καλά στην συνέχεια (είτε Σέρρες, είτε Μέγαρα).
Για την Γιωργάρα (τον Κοντοστάνο) δηλώνω ότι τον χαιρετίζω με σεβασμό για όλα όσα έχει κάνει, υπηρετώντας με πάθος αυτό που έχει αγαπήσει περισσότερο στην ζωή του: τους αγώνες ταχύτητας. Πέρα από το πώς να στρίβεις, να φρενάρεις, να τοποθετείς το σώμα σου στο μονόσελο, κάποτε πρέπει να αρχίσει να διδάσκεται ο τρόπος που μετουσιώνεις την φλόγα που καίει μέσα σου σε ενέργεια και θέληση για αξιόπιστη συμμετοχή. Και ο Γιώργος θα ήταν ο ιδανικός εισηγητής. Οι νεαροί φερέλπιδες και ταλαντούχοι υποψήφιοι αναβάτες διαθέτουν την τόλμη και τα φυσικά προσόντα. Η πρακτική και τα μαθήματα βελτιώνουν την προσαρμογή και κατ’ επέκταση τις επιδόσεις. Ποτέ όμως δεν θα γίνουν ολοκληρωμένοι αθλητές χωρίς την απαραίτητη καλλιέργεια και παιδεία. Χωρίς τον αυτοέλεγχο, την εγκράτεια, την μεθοδικότητα, την αυτοσυγκέντρωση, την κουλτούρα που φωλιάζει στα θεμέλια της ευγενούς άμιλλας. Σ’ αυτόν τον τομέα υπάρχει έλλειμμα στους ελληνικούς αγώνες γενικότερα και πιθανόν να αποτελεί την γενεσιουργό αιτία της στασιμότητας στο σπορ. Ο Γιώργος είναι απ’ αυτούς που θα μπορούσαν να βοηθήσουν.
Τέλος, να σημειώσω ότι και την Κυριακή είχαμε μια πτώση μεταξύ Κ2 και Κ3, ευτυχώς με ελαφρύ τραυματισμό του αναβάτη (πιθανό διάστρεμμα του αριστερού ποδιού), αλλά με καταστροφικές συνέπειες για την μοτοσυκλέτα του (R1). Μιλώντας με το παλληκάρι, μου περιέγραψε ότι η αλλαγή του από πρώτη σε δευτέρα κατέληξε σ’ ένα μεγαλοπρεπές high side που και ο ίδιος δυσκολεύεται να εξηγήσει.
Να και μερικές φωτογραφίες από το διήμερο:

Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου

Βασίλης Γερακίτης. Το session μόλις έχει τελειώσει. Ακολουθεί λήψη απαγορευμένου αναβολικού "souvlaki". Ο γιατρός Διονύσης δίπλα του δεν πίστευε στα μάτια του. Μια σύντομη, αλλά περιεκτικότατη, εισήγηση του Αχτύπη δεν φάνηκε να πτοεί τον Βασίλη. Τα sessions συνεχίστηκαν κανονικά, ωστόσο δεν κατορθώσαμε να ανακαλύψουμε εάν στα ενδιάμεσα διαλείμματα, οι σύντομες εξαφανίσεις του Γερακίτη οφείλονταν σε αναζήτηση περισσοτέρων "αναβολικών".

Διονύσης "The real doctor" Αχτύπης επί τω έργω. Το session έληξε και τα ελαστικά αιτούνται στοργής και Προδέρμ. Πως θα μπορούσε ένας πραγματικός γιατρός να αγνοήσει το αίτημά τους; Δοθείσης της ευκαιρίας να επικοινωνήσω με τον Διονύση και τον Βασίλη στο περιθώριο του αγωνιστικού άγχους, διεπίστωσα ότι η ηρεμία τους και το διαρκές χιούμορ τους αποδεικνύονται λυτρωτικά στο από την φύση του τεταμένο περιβάλλον των αγώνων ταχύτητας. Συζητώντας μαζί τους έγινα κοινωνός εξαιρετικά ενδιαφερουσών οπτικών γωνιών για τους ελληνικούς αγώνες. Οι αγωνίες του Βασίλη να ανταπεξέλθει στις υπέρογκες -για ερασιτέχνη- οικονομικές απαιτήσεις του σπορ ή το άγχος του Διονύση για την επαρκή και αξιόπιστη προσαρμογή ενός 47άρη χομπίστα που λατρεύει τους αγώνες ταχύτητας. Γηράσκω αεί διαδασκόμενος...

Διονύσης Αχτύπης (αριστερά) - Βασίλης Γερακίτης (δεξιά). Δυό - Δυό. Στην πίστα δυό - δυό... (σε παράφραση του γνωστού άσματος του Βαγγέλη Γερμανού). Και οι δύο συμμετέχουν με BMW S1000RR, που την φροντίδα τους έχει αναλάβει η Α. Παναγιωτόπουλος Α.Ε.

To Trio Belcanto. Εξ' αριστερών προς τα δεξιά: Βασίλης Γούλας, Βασίλης Γερακίτης, Γιώργος Χάλαρης. Ο πρώτος οργανώνει αγωνιστική ομάδα, ο δεύτερος αγωνίζεται και ο τρίτος τα κάνει όλα και συμφέρει. Φωτογραφία γεμάτη χαρούμενους (και υπερδραστήριους) ανθρώπους. Τώρα που τον βλέπω (αποστασιοποιημένος από την χαρά του περιβάλλοντος της πίστας) ξέχασα να ρωτήσω τον Γιώργο εάν θα τρέξει στις Σέρρες...

Αυτός κι αν ήταν χαρούμενος. Μην ξεγελιέστε από το "αθώο" πλατύ χαμόγελο του Λευτέρη Πίππου. Πρόκειται περί σατανά μεταμορφωμένου. Λύσσαξε στα Μέγαρα το Σάββατο. Τους απόρρητους χρόνους μου δεν τους δημοσιοποιώ για κανέναν, όμως είμαι ελαφρώς προετοιμασμένος για το τι θα δώ στις Σέρρες. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι είδα για πρώτη φορά τον Λευτέρη πραγματικά χαλαρό και άνετα γρήγορο με τον πορτοκαλί δεινόσαυρο. Ο Τουίτι στην "μούρη" είναι όλα τα λεφτά.

Πιστή στο ραντεβού της η Michelin με τον Γιώργο Χάλαρη και το track-day.gr Έτοιμο το κινητό συνεργείο και το stock ελαστικών για την εξυπηρέτηση των συμμετεχόντων. Και φυσικά στην υποδοχή το γνωστό άσπρο ανθρωπάκι της Michelin. Μόνη παραφωνία στην όλη παρουσία ο τραυματισμός του συμπαθέστατου, εξυπηρετικού και πάντα χαμογελαστού Ντίνου Πετρή.

Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου

Κομμάτια το R1 του παληκαριού (ξέχασα μεσ' την παραζάλη να τον ρωτήσω τ' όνομά του). Άτυχο high side μεταξύ Κ2 και Κ3, με ευτυχώς ελαφρύ τραυματισμό. Το μόνο δυσάρεστο απ' αυτή την ιστορία (πέρα από την ταλαιπωρία του ανθρώπου έως ότου φθάσει σπίτι του κατόπιν της απαραίτητης νοσοκομειακής φροντίδας) είναι το μάλλον υψηλό -απ' ότι βλέπω- κόστος επισκευής και αναστήλωσης. Σημασία έχει ότι ο ίδιος είναι καλά, "γλυτώνοντας" με διάστρεμμα -μάλλον- στο αριστερό πόδι.

Το γνωστό "πράσινο τραίνο" του Ανδρέα Ψυχογυιού (καμμία σχέση με το πράσινο τραίνο της "αλλαγής", που απώλεσε την μνήμη του και τρέχει γραμμή για το πέρασμα της Κασσάνδρας αλλόφρον και αλλοπαρμένο). Αντιθέτως, το "τραίνο" αυτό στεγάζει ανθρώπους φιλόξενους, καλοπροαίρετους, που αγαπούν το σπορ και τους αγωνιζόμενους σαν παιδιά τους, έτοιμους να προσφέρουν την πολύτιμη βοήθειά τους υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Γιατί δεν λησμονούν. Δεν έχουν απαρνηθεί το παρελθόν, συμμετέχουν ενεργά στο παρόν και σχεδιάζουν με αισιοδοξία και χαμόγελο το μέλλον.

Τι θέλει η αλεπού στο παζάρι; Με την μοτοσυκλέτα του Άρη Κουτσουμπάκη, ο Ανδρέας Ψυχογυιός ξεσκόνισε λίγο τις αγωνιστικές του εμπειρίες, έδειξε τον δρόμο στο νέο παληκάρι που προετοιμάζει για το 2012 και απέδειξε ότι "το ποδήλατο δεν ξεχνιέται" όσα χρόνια και να περάσουν. Δεν πίστευα τα όσα έβλεπα στο χρονόμετρό μου. Πολύ θα ήθελα να τον ξαναδώ στα Racing. Η κατηγορία αυτή δεν πρέπει να "πεθάνει" και υπάρχουν πολλοί που θα μπορούσαν να βοηθήσουν είτε με μοτοσυκλέτες, είτε ως αναβάτες. Η διάσωση των racing δεν απαιτεί μοντέλα του 2000 - 2001. Ας είναι και παλαιότερα (έχω κι εγώ τα κολλήματά μου).

Αριστερά ο δάσκαλος, δεξιά ο μαθητής και "Κάνε ό,τι κάνω". Πιστέψτε με ο Λευτέρης το 2012 θα είναι ένα πολύ δυνατό χαρτί στο τραπέζι των αγώνων ταχύτητας.

Σοβαρότητα, Αξιοπιστία, Ηρεμία, Ψυχραιμία, Ήρεμη Σκέψη, Παρατηρικότητα είναι μερικά από τα κύρια χαρακτηριστικά της ομάδας του Γιώργου Σταματάκη. Ο Γιώργος έχει γράψει ιστορία στους αγώνες μοτοσυκλέτας, είναι κομμάτι της ιστορίας τους και για μένα ο Γιώργος Σταματάκης και ο Σπύρος Τσαλίκης είναι οι απόλυτες προσωπικότητες των σημερινών paddocks. Η φιλοσοφία του Jawakia ευτυχώς βρίσκει την συνέχειά της στα παιδιά του και έχω την αίσθηση ότι η ομαδική αυτή αρμονία βοηθά αναμφισβήτητα τον Κώστα Πολίτη, ο οποίος -γενικώς ως άνθρωπος- είναι λακωνικός, σοβαρός, αξιοπρεπής και απίστευτα εργατικός. Ένα ομοιογενές και αυτοδύναμο σύνολο, που παλεύει με τις αντιξοότητες σιωπηλά και προτιμά να μιλά με την αποτελεσματικότητά της.

Κώστας Πολίτης στο τέλος του δεύτερου session. "Έχω πολύ δουλειά μπροστά μου. Συνεχώς μαθαίνω. Είναι μια άλλη κατηγορία με διαφορετικές απαιτήσεις". Μου τα είπε όλα σε μια φράση, όταν τον ρώτησα πως αισθάνεται για την έως τώρα πορεία του στην Formula Xtreme. Κι όμως ναι. Η λακωνικότατη -όσο και ουσιαστική- αυτή δήλωση ειπώθηκε από τον αναβάτη που με το καλημέρα σας στην "μεγάλη" κατηγορία διεκδικεί τον τίτλο. Έτσι εννοώ το αθλητικό ήθος, το αίσθημα της ευγενούς άμιλλας και την ουσιαστική κουλτούρα της αγωνιστικής μηχανοκίνησης. Νάσαι καλά ρε Κώστα.

Η μοτοσυκλέτα του Γιάννη Φερρού με το Νο 20 (επάνω) και του Γιώργου Λούβαρη με το Νο 14 (κάτω). Αμφότεροι στην κατηγορία Open (αν και ο Γιώργος είναι επιρρεπής σε παρασπονδίες τύπου supersport). Μοιράστηκαν την ίδια τέντα στο track day της Κυριακής. Οταν διαπίστωσαν οι φίλοι τους ότι κάποιος αδιάκριτος φακός τους αποθανατίζει συσπειρώθηκαν, δημιουργώντας έναν προστατευτικό κλοιό γύρω από τις μοτοσυκλέτες τους. Σημειώνω ότι ο Γιάννης πήγε πολύ καλά στον αγώνα των Μεγάρων και είμαι απολύτως βέβαιος ότι θα τα πάει ακόμη καλύτερα στις Σέρρες.