Το Τέλος Εποχής, η Αρχή Μιας Άλλης...

“Τέλος εποχής. Πωλείται η αγωνιστική μου μοτοσικλέτα Honda CBR 1000RR 2008”.
Με αυτήν την λιτή φράση στο Facebook, ένας από τους παλαιότερους αγωνιζόμενους εν ενεργεία, ο Θανάσης Ευσταθίου, ανακοινώνει ουσιαστικά την αποχώρησή του από τους ελληνικούς αγώνες.
Η συνηθισμένη δημοσιογραφική αντιμετώπιση σε παρόμοιες περιπτώσεις επιβάλλει ένα σύντομο βιογραφικό σημείωμα και την (στεγνή συνήθως) δημοσιοποίηση του αγωνιστικού παλμαρές του αναβάτη.
Ο Θανάσης, κατά την διάρκεια της πλούσιας αγωνιστικής του δράσης, δεν καιγόταν για τις απόψεις του ειδικού τύπου. Και καλώς έπραξε. Έτσι κι αλλιώς (κρίνοντας εκ του αποτελέσματος) δεν προσέφεραν και πολλά στους αγώνες ταχύτητας. Συνεπώς, αδυνατώ να μπω στην λογική του δημοσιογραφικού αφιερώματος για την αποχώρηση του Θανάση Ευσταθίου. Ο Θανάσης είναι απ’ αυτούς τους τύπους που στήριξαν τους αγώνες σχεδόν για μια εικοσαετία σιωπηλά, επειδή έτσι γούσταρε. Ξόδεψε, επένδυσε, πόνεσε, τραβήχτηκε, τσαντίστηκε, πείσμωσε. Ήταν πάντα εκεί. Και όταν στηρίζεις αυτό που γουστάρεις, υλοποιώντας το με πάθος, χωρίς κραυγές, χωρίς κομπασμούς και χωρίς να κράζεις «δοξάστε με», τότε έχεις κατακτήσει την σημαντικότερη περγαμηνή για τους συναδέλφους σου, τους συνεργάτες σου και τον φίλαθλο κόσμο.

Τον Θανάση δεν κατόρθωσα να τον γνωρίσω από κοντά (και αυτό μου αφήνει μια πικρή γεύση), παρ’ όλο που ήδη αγωνιζόταν όταν εξέδιδα (ως περιοδικό) το Motopress (περίπου την εποχή της καταστροφής του Δράμαλη). Ανθρώπους σαν αυτόν τους χρειάζεται το σπορ. Όταν κρεμούν τα γάντια επιβάλλεται να επιστρατεύεται η εμπειρία τους και η προσφορά τους για νέους σχεδιασμούς και βελτίωση των ελληνικών αγώνων.
Ο Θανάσης, ως αγωνιζόμενος, θα παραμείνει στο θυμικό μου ως η μετουσίωση του: «Σημασία δεν έχουν οι διακρίσεις, αλλά το ταξίδι». Η απάντησή του καταλυτική σε στεναχωρημένο σχόλιο φίλης του στο Facebook:
«Κατερίνα, μια εποχή που διαρκεί 21χρόνια είναι όχι απλώς μεγάλη, είναι γριά και πρέπει να πεθάνει!!! ΕΙΜΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΓΕΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΟΛΗ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ! Άρα εδώ είναι που λέμε τέλος καλό όλα καλά, πάμε πάρα κάτω! Απλά, τώρα θα κάνω πιο δυνατές ... πεταλιές!!!»

Ίσως τελικώς να είναι το καλύτερο τέλος για μια πλούσια καριέρα, που πνίγηκε στο χειροκρότημα των θεατών στα Μέγαρα, όταν έξι γύρους πριν τον τερματισμό έπεσε, σηκώθηκε, σήκωσε την μοτοσικλέτα του και συνέχισε. Όπως έμαθε να κάνει μια ζωή. Όταν έπεφτε, ξανασηκωνόταν.
Έτσι απλά…