Γράφτηκαν πολλά για την υπόθεση του Γρηγόρη Παναγιωτόπουλου στις δεύτερες χρονομετρημένες δοκιμές και τα περισσότερα εξ' αυτών δεν είναι ολοκληρωμένα, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν συγκεχυμένες εντυπώσεις στους θιασώτες των αγώνων.
Ο Γρηγόρης είχε μια πτώση στον δέκατο γύρο του στο δεύτερο σκέλος των χρονομετρημένων δοκιμών. Δέχτηκε εξωτερική βοήθεια και συνέχισε την προσπάθειά του για άλλους δύο γύρους.
Σύμφωνα με το άρθρο 11.9 – παράγραφο 3 του Γενικού Κανονισμού η εξωτερική βοήθεια απαγορεύεται. Μετά το τέλος των δοκιμών κλήθηκε ο υπεύθυνος της ομάδας και ο αναβάτης. Δεν προσήλθαν. Πέφτει η πρώτη χρηματική ποινή. Κλήθηκαν δεύτερη φορά. Δεν προσήλθαν. Και εκεί άρχισε ο Καλαματιανός. Εξεδόθη αυστηρή απόφαση του Δ.Σ. του ΣΟΑΜ, που στην ουσία της εξανέμιζε την όποια προσπάθεια του Γρηγόρη για την επόμενη μέρα. Στις έξι το απόγευμα, σε μια άδεια από ανθρώπους πίστα (πλην ελαχίστων παρόντων) τα ντεσιμπέλ των τριών πλευρών (οργανωτών – μελών του ΣΟΑΜ και μελών της ομάδας) έφθαναν στο παρακείμενο πολεμικό αεροδρόμιο. Οι τόνοι κόπασαν και η ένταση μειώθηκε κατά τις επτά και μισή. Η διάθεση ήταν να βρεθεί μια φόρμουλα εξομάλυνσης της κατάστασης, αλλά και να τηρηθούν οι στοιχειώδεις κανόνες ορθής αθλητικής συμπεριφοράς, ούτως ώστε να διαφυλαχτεί στο μέλλον ο απαραίτητος σεβασμός στους κανονισμούς. Τελικώς, βρέθηκε η χρυσή τομή σε μια έκτακτη πρωινή συνεδρίαση του Δ.Σ. του ΣΟΑΜ, κατά την διάρκεια της οποίας, επανεξετάζοντας την υπόθεση, αποφάσισε την σολομώντεια λύση:
2. Ακυρώνεται το Β’ σκέλος χρονομετρημένων δοκιμών για τον ανωτέρω αναβάτη.
3. Στέρηση αθλητικής ιδιότητας στις 11/09/2011 για τον Βασίλη Παναγιωτόπουλο, πατέρα του ανωτέρω αναβάτη.
4. Ο μηχανικός του ανωτέρω αναβάτη Γιώργος Πιερράκος τελεί υπό καθεστώς αναστολής για τον συγκεκριμένο αγώνα.
Έτσι, ο Γρηγόρης ξεκίνησε από την δεύτερη θέση που του αναλογούσε βάσει χρονομετρημένων δοκιμών. Και αυτό διότι -τηρουμένης της περίεργης ελληνικής παράδοσης των αγώνων ταχύτητας- στα πρώτα χρονομετρημένα οι χρόνοι ήταν ταχύτεροι από τα δεύτερα. Συνεπώς, με την ακύρωση των χρόνων του Γρηγόρη στο δεύτερο σκέλος δεν άλλαζε κάτι.
Τώρα, από όποια πλευρά και να το δει κάποιος υπάρχουν ελαφρυντικά και δίκια για όλους. Είμαστε ένας λαός παρορμητικός, που αρνούμαστε πεισματικά να κινούμαστε στα όρια ενός θεσμοθετημένου πλαισίου και πολλάκις γινόμαστε άναρχοι, δημιουργώντας προβλήματα από το πουθενά. Ο πατέρας που θωρεί τον γιό του στα γρασίδια και βρίσκεται σε απόσταση «βολής», ο αναβάτης που έχει τις δικές του εντάσεις και ανησυχίες εν όψει του αγώνα με την αδρεναλίνη στα ύψη, η οργάνωση που έχει δώσει επανειλημμένως εξετάσεις άριστης λειτουργίας, ο Σύνδεσμος που προσπαθεί φιλότιμα να περιφρουρήσει τον πρώτο –μετά από πολύ καιρό- Αθηναϊκό αγώνα και ο μηχανικός που έχει επενδύσει και ψάχνει απεγνωσμένα το δέκατο (του δευτερολέπτου) που του λείπει. Όπως και να το κάνουμε, πρόκειται για μια –εν τη γενέσει της- συγκρουσιακή κατάσταση.
Αυτό που εγώ έχω να πω είναι ότι αυτές οι ιστορίες δεν λύνονται ούτε με κραυγές, ούτε με ανακριβή δημοσιεύματα (άλλοτε εσκεμμένα και άλλοτε όχι) που πυροδοτούν την κατάσταση ακόμη περισσότερο. Οι αγώνες ταχύτητας έχουν ανάγκη από ψύχραιμη αντιμετώπιση, συνεννόηση αυτών που τους συνθέτουν και σύμπνοια για ένα καλύτερο μέλλον, ειδικά τώρα που αλλάζει άρδην η θεσμική τους ύπαρξη (περισσότερα διαβάστε σε άρθρο που ακολουθεί). Το διήμερο αυτό είδα αρκετά και κατέγραψα ακόμη περισσότερα. Μπορούν να γίνουν πολλά, γιατί υπάρχει η δυναμική και η διάθεση. Όλα είναι ζήτημα ορθής σχεδίασης και προγραμματισμού (και κάποιου περιορισμού της τρέλας που μας διακρίνει –με την καλή έννοια)...
Παρένθεση. Επειδή γνωρίζω ότι αρκετοί θα βιαστούν να επικαλεστούν το δημοσίευμά μου για τον Βασίλη Ευθυμίου, τους προλαβαίνω, δηλώνοντας ότι δεν έγραψα την μισή αλήθεια, δεν προσπάθησα να επηρεάσω ή να προλάβω αποφάσεις εν τη γενέσει τους (το κακό είχε ήδη γίνει) και η διαφωνία μου –κυρίως- ήταν στο πως αντιμετωπίστηκε ο συγκεκριμένος αγωνιζόμενος κατόπιν εορτής (πέρα από την λανθασμένη απόφαση που του στοίχισε πολύτιμους βαθμούς). Άλλωστε, εκεί δεν είχε προκύψει ούτε θέμα παράνομης ενέργειας στην πίστα, ούτε κρούσμα ανυπακοής στις αποφάσεις των κριτών (η ποινή εξετελέσθη πάραυτα).
Και μια που ήρθε η κουβέντα γι’ αυτό το θέμα να σημειώσω ότι δεν το συνέχισα (γιατί υπήρξε συνέχεια) για ένα και μοναδικό λόγο: διαπίστωσα ότι μετά το δημοσίευμά μου, αρκετοί από τους εμπλεκόμενους με τους αγώνες ταχύτητας με ενέταξαν αυθαιρέτως σε πλευρές, συμφέροντα, φατρίες, παράγοντες και άλλα πολλά, ων ουκ έστιν τέλος. Το να προσπαθώ διαρκώς να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας (αν και από άποψη βάρους είμαι) καταντά βαρετό και άκομψο, αφήστε που η συνεχής έγγραφη άμυνά μου δημιουργεί ατελείωτα χασμουρητά στους αναγνώστες. Άλλωστε, το θέμα δεν είμαι εγώ (και οι πιθανές συμπάθειες ή αντιπάθειες που λούζομαι), αλλά οι αγώνες ταχύτητας και η βελτίωσή τους. Κλείνει η Παρένθεση.
Επανερχόμενος στο θέμα του Γρηγόρη, θεωρώ ότι ήταν μια άτυχη στιγμή για όλους. Όλοι όμως έκαναν ένα βήμα πίσω, οι τόνοι έπεσαν και όλα εξελίχθηκαν θετικά. «Λόγω της ημέρααας» που έλεγε και ο Γιώργος Κωνσταντίνου στην γνωστή ελληνική ταινία. Και μπράβο στον Γρηγόρη, ο οποίος –μετά απ’ αυτό το μπάχαλο- α/ έμεινε συγκεντρωμένος και πραγματοποίησε έναν εξαιρετικό αγώνα και β/ η αθλητική του συμπεριφορά την ημέρα του αγώνα υπήρξε άψογη, όπως αρμόζει σ’ έναν πραγματικό αθλητή.
Η προσωπικότητα Γρηγόρης Παναγιωτόπουλος είναι ένα ξεχωριστό θέμα, που θα αναπτύξω σε άρθρο που θα ακολουθήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια: